Profesionalni upravnik zgrade Palilula Beograd

 

 

Naziv Palilula je nastao po tome što je, u vreme vladavine Turaka, u varoši bilo zabranjeno pušenje i bilo kakva upotreba duvana na ulicama, zbog opasnosti od požara. Oni koji nisu mogli bez lule, da bi je zapalili, morali su da idu van gradskih zidina. Jedno od tih mesta gde su odlazili bila je i današnja Palilula. Kao beogradska opština postoji od 1957.

Zanimljivo je da sigurnih podataka o tome ko je uveo zabranu pušenja u gradu nema. Jedni veruju da su to bili Turci, dok drugi pričaju kako je lično knez Miloš kumovao toj odluci. Pisani tragovi iz 1840. čak govore da je na jednom direku bila nacrtana lula koja je označavala mesto gde se može duvaniti.

Ipak, postoji i druga priča koja govori da je naziv došao tako što se u tom selu pravila grnčarija. Peći u kojima se pekla glina, zbog svog oblika, nazivana je lula pa je, navodno, ime prešlo i na celo selo

Kako bilo, 1860. godine Beograd je bio podeljen na šest kvartova. Samo 30 godina kasnije, palilulski je postao najveći kvart. Tako do danas Palilula je ostala najveća beogradska opština.

Blizina Dunava i plodna zemlja nudili su idealne uslove za život. Naselje je počelo da niče van zidina grada, na potezu od Vidin kapije (mesto gde se danas nalazi Prva beogradska gimnazija), do Tašmajdana i Dunava. U 16. veku niču veća naselja u ovoj opštini. Borča i Ovča se pominju u istorijskim spisima ovog doba, a Borča se ubrzano širila zahvaljujući povlačenju reke i isušivanjem i izgradnjom sistema kanala. Tako je Borča postala površinski najveće i najbrojnije naselje glavnog grada. Polovinom 20. veka ova, ali i naselja novijeg datuma – Krnjača, Kotež i Padinska skela, pripojena su Paliluli.

Inače, u Borči su pronađeni arhelološki ostaci iz bronzanog i gvozdenog doba, kao i medaljoni, kovani novac i figure iz 3. i 4. veka p.n.e.  Močvarno zemljište sakrilo je mnoge tragove ranijih žitelja, ali je utvrđeno da su tu obitavali Jazigi, sarmati i Rimljani.  Zanimljivo je da čitavo naselje Borča spaljeno 1743. godine zbog izbijanja kuge. S druge strane Dunava, na delu do Tašmajdana i današnje Cvijićeve ulice (Bulbulderski potok) bili su smešteni vinogradi, pašnjaci, mlinovi i letnjikovci. To je bio najlepši deo grada s početka 18. veka. Tokom perioda 1717. – 1739. na ovom prostoru je nastalo naselje Karlstal, koje je današnjom Dušanovom, a tada Dugom ulicom bilo povezano sa gradom iza zidina. Mesto je bilo prošarano crkvama, manastirima, zelenilom i širokim uređenim ulicama. Pravi raj u malom.

Međutim, pod vlašću kneza Miloša, Palilula postaje selo. Naime, knez je želeo da od Savamale napravi “pravu varoš” pa je raselio ljude odatle i polanjao im placeve kod sela Palilula, na prostoru ispod razrušene Batal džamije (mesto gde je današnja Skupština Srbije). Na Palilulskim njivama počele su da niču zgrade i ulice. Mesto je počelo da se puni ljudima iz svih krajeva države, a naselili su se i Austrougari. Seljaci su postali fabrički radnici, a Palilula je počela da se pretvara u industrijsko predgrađe Beograda.

Palilula u novije doba

U ovoj opštini posebno se ističe naselje Profesorska kolonija koju je osnovalo više od 40 profesora Beogradskog univerziteta između 1926. i 1929. godine. Profesori su domove gradili kreditima Hipotekarne banke i uz pomoć Beogradske opštine.

Među najpoznatijim stanarima ove četvrti, bio je Milutin Milanković, koji je živeo u ulici Ljube Stojanovića. Da podsetim, Milankovićev rad je omogućio egzaktno razumevanje pulsa klimatske istorije Zemlje i otvorio put ka predviđanju budućih klimatskih uslova na našoj planeti, a NASA ga ubraja u divove nauke o Zemlji. Čak će se jedna od budućih misija na Mars, zvati njegovim imenom.

Palilula danas poseduje veliki privredni potencijal i jedna je od retkih opština u kojoj su zastupljene gotovo sve privredne grane, kao i poljoprivreda i zanatsvo. Trenutno, na ovoj opštini je registrovano oko 12.000 preduzeća.

-Naselja i četvrti na opštini Palilula

Višnjička Banja, Višnjica, Slanci, Karaburma, Borča, Ovča, Krnjača, Kotež, Bogoslovija, Tašmajdan, Ćalije....

Opština Palilula spaja naizgled nespojivo, ogromna teritorija za jednu opštinu.

U poslednjih desetak godina naselje Borča je doživelo ekspanziju gradnje. Nekada sam zbog prirode posla često dolazio u Borču, posle desetak godina pauze odlazim u Borču i vidim veliku promenu. Bila mi je potrebna navigacija da izadjem iz Borče, sve se izmenilo, ogroman broj novih modernih stambenih zgrada uz prateće objekte. Borča doživljava velike promene koje su vidljive na svakom koraku i polako postaje dovoljna sama sebi poput Novog Beograda.

Stambene zgrade u Borči su uglavnom niže spratnosti i donekle se uklapaju sa postojećim zgradama starije gradnje. Posao upravnika je kompleksan kako u zgradama novije gradnje tako i u zgradama starije gradnje. Misija profesionalnog upravnika je pre svega edukacija vlasnika stanova kojima treba objasniti da su vlasnici i svega ostalog u stambenoj zgradi u kojoj imaju stan. Stambena zgrada je privatno vlasništvo svih vlasnika stanova u zgradi i nedeljivo je vlasništvo. Obaveza vlasnika zgrade je vrlo jasna i regulisana zakonom...vlasnici zgrade učinite nešto i brinite o svojoj zgradi, pokušajte da uklopite svoje fasade sa susednim novim zgradama.

Stanarima je potreban primer jedne dobro organizovane stambene zajednice u svom komšiluku i još boljeg upravnika, ti primeri su neophodni kao podsticaj stanarima zgrada starije gradnje da nešto učine i donesu promene.

Stambene zgrade stare pola veka sa otpalim fasadama i golim ciglama su naša realnost ali i misija profesionalnog upravnika da nešto promeni. Sve je izvodljivo i ne postoje stvari koje je nemoguće uraditi. Pogledajmo recimo Cvijićevu ulicu na opštini Palilula, potrebno je dati primer dobro organizovane zgrade i upravnika zgrade posvećenog svom poslu i moguća su čuda. Sjajna lokacija, stara ali kvalitetna gradnja, samo je potrebna dobra volja i elokventan upravnik koji zna, hoće i može.

Na opštini Palilula naselje Višnjička banja doživljava pravu ekspanziju gradnje, nekada golo beogradsko naselje je sada neprepoznatljivo, zgrada do zgrade.

Višnjička banja se naseljava 36 godina unazad, nekada daleka periferija a sada sve bliže centru, iako se geografski ništa ne menja.

Centar ostaje gde jeste, kao i neka periferna naselja, ali s nastajanjem novih - neminovno dolazi do izvesnih promena u smislu same strukture grada. Višnjička banja je dobar primer spajanja perifernih naselja sa centrom grada brzom saobraćanicom. Izgradnjom metroa i povezivanjem Višnjičke banje sa centrom grada ovo naselje bi dobilo na značaju i kupovina stana u ovom naselju je za svaku preporuku. Za sada kao i u većem delu grada najveći nedostatak je manjak parkinga u naselju gde garažna mesta dostižu cene garsonjera.

Svi nedostaci se mogu otkloniti i prevazići ali ostaje jedan problem u našem gradu koji se neće pomeriti nabolje već suprotno a od vitalnog je interesa za grad i njegove stanovnike....zelenilo, parkovi, drvo...

Grad u kome nestaje priroda nema budućnost, grad u kome njegovi stanovnici uprkos urbanizaciji nisu povezani sa prirodom nemaju budućnost. Priroda je pre svega svež vazduh, priroda je zadužena za mentalnu higijenu. Tendencija je da gradovi naseljavaju 70% svetske populacije i priroda ne sme nestati iz gradova, naprotiv.

Iako relativno blizu jezgra grada, Karaburma ipak oduvek važi za periferno naselje: međutim, nekako biva bliže gradu, kako se širi Višnjička banja koja je iza nje.

Pritom, Višnjička banja je takoreći do nedavno bila smatrana delom grada gde su smeštene trošnije, ali i luksuznije porodične kuće ili  firme - sada, sve je više zgrada za stanovanje. Blizina Dunava je takodje prednost i sam pogled na reku ima nemerljivu cenu kada se odlučujete za kupovinu stana u ovom naselju.

-Zašto profesionalni upravnik a ne upravnik iz redova stanara

Sve se promenilo, promenio se pre svega tempo života. Puno besmislenih stvari koje treba kupiti utiču na sve nas i hteli mi to ili ne pristojnost, moral i potreba da budemo ljudi polako nestaje iz nas. Postali smo potrošačko društvo na silu, nemamo čak ni potreban standard da bi bili u punom smislu te reči potrošačko društvo. To neminovno stvara nervozu i frustraciju koja vidljivo utiče na naše komšijske, uopšteno medjuljudske odnose. Možda ja samo pripadam starijoj generaciji pa mi je zbog toga naš odnos prema živom biću danas čudan. Kažu da je posao sa ljudima jedan od najtežih, često sam pod utiskom da upravnci ovo relativno novo zanimanje izvlače iz ljudi ono najgore. Situacije sa konfliktnim ljudima su postale svakodnevnica ovog posla i to je nešto što prihvatiš ili se baviš nečim drugim u životu. Za ovih pet proteklih godina sebi sam često postavljao pitanje zašto ljudi jednostavno nisu pristojni, za početak bi to bilo dovoljno za moju nadu u oporavak našeg društva. Na stranu mi profesionalni upravnici, mi radimo za novac, ne živimo u vašoj zgradi i otpor je razumljiv ali zašto takav odnos imamo prema svome komšiji koji se prihvatio posla da bude vaš predstavnik. Često imamo situaciju kada vlasnici stanova smenjuju upravnika iz redova stanara i biraju profesionalnog upravnika. Ne bi tu bilo ništa čudno kada bi barem jedan, samo jedan stanar odlazećem upravniku, njihovom komšiji rekao hvala. Situacija iz mog iskustva je paradoksalna, ja kao novoizabrani upravnik jedini imam potrebu da se zahvalim njihovom komšiji, upravniku iz redova stanara. Većina upravnika iz redova stanara taj posao radi volonterski, bez obzira na rezultate samo ta činjenica da nešto za svoje komšije radite potpuno besplatno je za svaku pohvalu.

Postoje dve vrste upravnika iz redova stanara, oni koji misle da odlično rade svoj posao i da su baš oni sjajan izbor  i oni koji to ne rade baš najsjajnije a pogotovo ne u skladu sa zakonom.

Ako želte da pokvarite odnose sa komšijama postanite upravnik svoje zgrade. Da li je ovo pravilo ili samo moj utisak, proverite. Ja nikada neću biti upravnik u zgradi u kojoj živim, meni su moje komšije dragi ljudi sa kojima želim da zadržim postojeći odnos. Možda je opet problem u meni, moje zlatno pravilo da se u zgradi u kojoj živim ne upuštam u lični odnos je pozitivno iskustvo iz zgrade u bloku 45 gde pamtim jedan predivan komšiluk gde se za 30 godina suživota ne pamti ružna reč. Jednostavno se naš komšijski odnos nije podizao na lični nivo, svi su bili ne ljubazni nego preljubazni jedni prema drugima, uvek spremni da pomognu. Gde je tajna takvog odnosa komšija, nema „kafenisanja“ i nema zadiranja u tudju privatnost, pa eto nema povoda ni za komentarisanje drugih ljudi koji žive u istoj zgradi. Možda je ovo recept da smanjimo napetosti koje su prisutne u našim zgradama u kojima živimo i u kojima moramo nastaviti suživot.

Profesionalni upravnik nije vaš prijatelj i to ne treba ni da bude, profesonalni upravnik samo treba da radi svoj posao po slovu zakona i to je sve.

Budimo pristojni, budimo drugačiji....u nekim drugim vremenima ova rečenica bi zvučala neobično glupo. Danas svi žele da su u pravu i tu nema mesta činjenicama.

 

„Ko želi da je stalno u pravu, mora često menjati mišljenje.“

Duško Radović

 

Menjajte upravnike zgrade, tražite od njih profesionalan odnos a ne lični, tražite upravnika koji radi po zakonu a zakon kaže da se Vi pitate a ne upravnik.

 

062770236